Γράφει ο Θεόφιλος Σπυράκος
Το μεγάλο γεγονός των τελευταίων ημερών είναι αγαπητοί αναγνώστες χωρίς αμφισβήτηση η κηδεία του Βασιλέα Κωνσταντίνου την ερχόμενη Δευτέρα στο Ιερό Ναό της Μητροπόλεως Αθηνών.
Ένα καθαρά θρησκευτικό γεγονός το οποίο μετέτρεψε σε πολιτικό ζήτημα η λαθεμένη απόφαση της επιτροπής που διαχειρίστηκε το θέμα, με συνέπεια αυτή η απόφαση να δημιουργήσει μεγάλο συναισθηματικό ρήγμα στη βάση του κυβερνώντος κόμματος καταλογίζοντας σε αυτή ατολμία και πολιτικάντικα παίγνια με τα αριστερά κόμματα της χώρας, εις βάρος και αυτής της βάσης αλλά και της εθνικής και ιστορικής αλήθειας. Το αν υπάρξει και κομματική ζημιά αυτό θα φανεί στις ερχόμενες εκλογές.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και διαδυκτιακές ιστοσελίδες είναι γεμάτα από ειδήσεις, αναλύσεις και ρεπορτάζ για τη πολιτική δράση του εκλιπόντος Βασιλέα. Στα περισσότερα από αυτά ξεχυλίζει η πολιτική εμπάθεια, ο κομματικός φανατισμός και η ιστορική αμάθεια των συντακτών.
Από τη μία πλευρά οι φίλοι και οπαδοί του Κωνσταντίνου απαιτούν από τη κυβέρνηση να ενταφιαστεί ο εκλιπών με τιμές αρχηγού κράτους, αφού επί 3,5 χρόνια ήταν ο ανώτατος άρχων της χώρας, αίτημα λογικό, συνταγματικά σωστό και ιστορικά δίκαιο.
Από την άλλη πλευρά οι αντιφρονούντες στηρίζουν την κυβερνητική απόφαση να ενταφιαστεί ο μεγάλος νεκρός ως απλός πολίτης, και ταυτοχρόνως όλα τα κόμματα επισήμως θα απέχουν από την τελετή μαζί με την πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας.
Θα εμφανίσει η Ελλάδα προς τους ξένους ηγέτες που θα παρευρεθούν μία πολύ άσχημη εικόνα ενός κράτους εμπαθούς και ασεβούς όχι μόνο προς την αλήθεια και την ιστορία αλλά και προς θανόντες υπηκόους και ηγέτες της, αναλόγως της ιδεολογίας αυτών.
Εικόνα που θα κάνει το γύρο του κόσμου από τα ΜΜΕ που ήδη ευρίσκονται στην χώρα μας, μειώνοντας και προσβάλλοντας την χώρα για το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα.
Αντί να παρευρεθούν σύσσωμη η πολιτειακή, πολιτική και κομματική ηγεσία της χώρας κάνοντας γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις με ξένους ηγέτες που είναι χρήσιμες και ωφέλιμες για τη χώρα, αυτή επέλεξε να απουσιάζει προκλητικά… .ό tempora, o mores, ώ καιροί ώ ήθη !!!
Την απουσία τους αυτή οι αντιβασιλικοί την στηρίζουν στην άποψη ότι ο κεκοιμημμένος πλέον βασιλεύς ευθύνεται για τα ιστορικά γεγονότα του Ιουλίου του 1965 που χαρακτηρίζονται ως ¨Ιουλιανά¨ και για την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος της 21ης Απριλίου 1967.
Άποψη χωρίς ιστορική και αποδεικτική βάση, η οποία όμως χάριν της μακροχρόνιας πλύσης εγκεφάλου και προπαγάνδας που υπέστησαν οι νεοέλληνες επικράτησε στη σημερινή κοινωνία.
Ας δούμε όμως εμείς ψύχραιμα σύντομα και με αληθινά στοιχεία την όποια ευθύνη έχει ο εκλιπών στα ιστορικά εκείνα γεγονότα που του καταλογίζουν στο σύντομο χρονικό διάστημα που ήταν ο συνταγματικώς ανώτατος άρχων της χώρας.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ του ΙΟΥΛΙΟΥ 1965
Ο Βασιλεύς των Ελλήνων ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΓ΄ τέως βασιλεύς της Ελλάδος ( αυτός ο τίτλος του διεθνώς κατοχυρωμένος) είναι γιός του αείμνηστου Βασιλέως Παύλου και της Βασιλίσσης Φρειδερίκης, γεννηθείς στο Παλαιό Ψυχικό την 2 Ιουνίου 1940 αποθανών στην Αθήνα την 10 Ιανουαρίου 2023 σε ηλικία 83 χρόνων.
Σε ηλικία 20 μόλις χρόνων εστέφθη Χρυσός Ολυμπιονίκης στο άθλημα της Ιστιοπλοϊας στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης το 1960 δοξάζοντας τον εαυτό του και την Ελλάδα μας.
Στις 6/3/1964 και σε ηλικία μόλις 24 ετών, μετά τον θάνατο του βασιλέα-πατέρα του Παύλου εστέφθη νέος βασιλεύς των Ελλήνων. Μέσα σε μία ταραγμένη πολιτική περίοδο άπειρος και σε νεαρή ηλικία κλήθηκε εκ της θέσεως του να χειριστεί σοβαρά πολιτικά ζητήματα που κατασπάραζαν τα πολιτικά κόμματα της εποχής με τεράστια ζημιά στην ελληνική κοινωνία.
Αναλαμβάνοντας τα ηνία του κράτους ο νέος Βασιλιάς βρήκε πρωθυπουργό ένα ώριμο και φίλο πολιτικό, με πολλές προσωπικές-οικογενειακές αδυναμίες αλλά και μεγάλη λαϊκή βάση αφού είχε κερδίσει τις τελευταίες εκλογές με ποσοστό 52%. Τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Αυτός αντιμετώπιζε όμως πολλά εσωκομματικά προβλήματα εξ αιτίας του γιού του Ανδρέα, και ταυτοχρόνως ως πρωθυπουργός έπρεπε να πραγματοποιήσει εκείνα που είχε υποσχεθεί στους Έλληνες, παραλλήλως με την επίλυση του μεγάλου εθνικού προβλήματος του Κυπριακού..
Αυτό το σύνολο των προβλημάτων και προπάντων η αδικαιολόγητη αντίδραση του υπουργού γιού του που αντιδρούσε σφόδρα μαζί με 30 περίπου βουλευτές στην επωφελή για τον Ελληνισμό επίλυση του Κυπριακού θέματος με βάση το σχέδιο ΑΤΣΕΝΣΟΝ είχαν αναστατώσει και σχεδόν διαλύσει το κόμμα της Ενώσεως Κέντρου.
Εκείνο όμως που έβαλε βόμβα στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου αποτελώντας και την αφορμή για την ρήξη με τον ανώτατο άρχοντα ήταν η συμμετοχή του γιού του Ανδρέα σε παραστρατιωτική συνωμοσία που πέρασε στην ιστορία με τον τίτλο ΑΣΠΙΔΑ, και η παραπομπή του Ανδρέα και των εμπλεκομένων αξιωματικών στο στρατοδικείο να δικαστούν.
Ο γέρος πρωθυπουργός ζητά τη βοήθεια του Βασιλέως για τον γιό του προτείνοντας να αναλάβει ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου το υπουργείο αμύνης που διεξήγαγε τις ανακρίσεις αλλάζοντας τον έως τότε υπουργό, στενό του φίλο και συνεργάτη από το 1935 Πέτρο Γαρουφαλιά.
Ματαίως προσπαθούσε ο Κωνσταντίνος αλλά και ΟΛΑ τα κορυφαία στελέχη της Ενώσεως Κέντρου να πείσουν το γέρο πρωθυπουργό ότι αν το κάνανε αυτό ολόκληρη η Κοινωνία θα τους κατήγγειλε για συγκάλυψη του γιού του. Ο γέρος όμως παρέμεινε αμετάπιστος στην θέση του, που ήταν. Ή αλλάζω τον υπουργό Αμύνης ή παραιτούμαι και ας γίνει ότι θέλει…
Μετά την Τρίτη συνάντησή του με τον Βασιλέα Κωνσταντίνο υποβάλλει προφορικώς την παραίτηση της κυβερνήσεώς του η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή και ο βασιλέας προχώρησε την ίδια μέρα όπως το σύνταγμα προέβλεπε δίνοντας εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρόεδρο της βουλής και πιστό προσωπικό φίλο του πρωθυπουργού Γεώργιο Αθανασιάδη – Νόβα τον οποίον στήριξε μεγάλη μερίδα βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου.
Το επόμενο χρονικό διάστημα του ενός και ημίσεως χρόνου έως τον Απρίλιο του 1967 ακολούθησαν άλλες δύο κυβερνήσεις πάντα με υποψήφιους πρωθυπουργούς τα κεντρώα στελέχη τον Ηλία Τσιριμώκο, Στέφανο Στεφανόπουλο και με κοινή συμφωνία Ε.Κ. και ΕΡΕ ο Παναγιώτης Κανελόπουλος, την κυβέρνηση του οποίου ανέτρεψε το κίνημα της 21ης Απριλίου 1967.
Αυτά είναι τα αληθινά γεγονότα εκείνης της περιόδου, η ερμηνεία των οποίων ποικίλει αναλόγως της πολιτικής τοποθέτησης των συντακτών. Όμως τα βασικά ερωτήματα είναι.
1). Έπραξε τίποτε παράνομο ή αντισυνταγματικό ο ανώτατος άρχων στην Ιουλιανή κρίση;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ. Όλα έγιναν με βάση το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.
2). Θα μπορούσε θα αποφασίσει ή να χειριζόταν διαφορετικά την πολιτική και πολιτειακή κρίση; Η απάντηση είναι ίσως, χωρίς όμως να μπορούμε να εκτιμήσουμε τι αποτελέσματα θα είχαμε. Αλλά αυτή η απάντηση όμως ισχύει και για τον άλλο πρωταγωνιστή το πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.
Παρακαλούσε και ταυτοχρόνως απειλούσε ο Γ. Παπανδρέου τον νεαρό και άπειρο Βασιλιά να αναλάβει αυτός την κάλυψη του γιού του Ανδρέα και να πείσει ο βασιλιάς τους εξήντα περίπου βουλευτές της Ε.Κ. να στηρίξουν τον Γεώργιο Παπανδρέου που κατέρρεε.
Μα αν έπραττε αυτό ο Κωνσταντίνος τότε θα παρανομούσε κάνοντας ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά των κομμάτων.!!! Γιατί λοιπόν το σύστημα ¨φόρτωσε¨ στον ανεύθυνο λόγω συντάγματος και νόμων ανώτατο άρχοντα ολόκληρη την ευθύνη για τη ρήξη και όχι στον υπεύθυνο και έμπειρο πρωθυπουργό;
21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ
Το βράδυ της 21ης Απριλίου 1967 ξεσπά και επικρατεί αμέσως, απόλυτα και αναίμακτα το στρατιωτικό κίνημα και ως το απόγευμα της ιδίας μέρας έχουν συλληφθεί ΟΛΟΙ οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής μένοντας μόνος ελεύθερος αλλά πολιορκημένος ο βασιλιάς.
Αυτός υπό την πίεση των εξεγερμένων αξιωματικών και προ της απειλής να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος με θύματα αθώους στρατιώτες και έλληνες πολίτες ορκίζει τη νέα κυβέρνηση επιτυγχάνοντας να διοριστεί πρωθυπουργός ο τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου αείμνηστος Κωνσταντίνος Κόλλιας, πρόταση που εδέχθη ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Οκτώ μήνες μετά στις 13/12/1967 πειθόμενος από εκτός πραγματικότητος συμβούλους του επιχειρεί κίνημα εναντίον της κυβέρνησης του πρωθυπουργού φίλου του που ο ίδιος είχε ορκίσει χωρίς βέβαια επιτυχία αφού οι στρατιωτικοί είχαν πλέον αποκτήσει μεγάλη δημοφιλία στην ελληνική κοινωνία.
Αποτέλεσμα αυτής της ανόητης κίνησης ήταν να αναγκαστεί σε αυτοεξορία αρχικώς στη Ρώμη και κατόπιν στο Λονδίνο για τριάντα περίπου χρόνια.
Μετά τα γεγονότα ο νέος πρωθυπουργός και ηγέτης των στρατιωτικών Γεώργιος Παπαδόπουλος δείχνοντας μεγαλοψυχία διατηρεί τον θεσμό της Βασιλευομένης δημοκρατίας αλλά αναθέτει καθήκοντα Αντιβασιλέως στον στρατηγό Γεώργιο Ζωϊτάκη έως την 1/6/1973.
Τότε το υπουργικό συμβούλιο μετά από πρόταση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπαδοπούλου αποφασίζει να καταργήσει οριστικά τον θεσμό της Βασιλευομένης δημοκρατίας.
Αιτία ήταν το δεύτερο αποτυχημένο και πάλι κίνημα του Ναυτικού υπό τον πλοίαρχο Παππά εναντίον της κυβέρνησης και είχε εγκρίνει και καθοδήγησε ο βασιλέας Κωνσταντίνος.
Αυτή η υπουργική απόφαση εγκρίθηκε και επικυρώθηκε από τον ελληνικό λαό στο δημοψήφισμα της 29 Ιουλίου 1973 με ποσοστό 78,43 % . Από την επομένη πλέον έχουμε στη χώρα το νέο πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας με πρώτο πρόεδρο τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, αντιπρόεδρο τον στρατηγό Οδυσσέα Αγγελή και πρωθυπουργό τον παλιό πολιτικό ηγέτη Σπύρο Μαρκεζίνη.
Τον Ιούλιο του 1974 οι στρατιωτικοί κατέρρευσαν μετά το λάθος Ιωαννίδη στη Κύπρο ερχόμενος στη πρωθυπουργία ο εξόριστος στο Παρίσι Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αυτός υποσχέθηκε στον Κωνσταντίνο στη τηλεφωνική τους συνομιλία ότι πηγαίνοντας στην Αθήνα θα καλέσει ως πρωθυπουργός πλέον να επιστρέψει ο αγωνιστής βασιλιάς με όλες τις τιμές και δόξες που αρμόζουν στον θρόνο του.
Αντί της υπόσχεσης του διεξάγει την 9/12/1974 δημοψήφισμα καταργώντας το πολίτευμα της προεδρικής δημοκρατίας και προτείνοντας αυτό της προεδρευομένης δημοκρατίας, ενώ ταυτοχρόνως επαναφέρει το σύνταγμα του 1952 χωρίς τις διατάξεις της Βασιλείας .
Μεταφέρει τις σπουδαιότερες αρμοδιότητες στο πρωθυπουργό θέση που κατείχε ό ίδιος και διορίζει πρόεδρο της δημοκρατίας τον νομικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, αφήνοντας τον Κωνσταντίνο να περιμένει το τηλεφώνημα της …επιστροφής στο Λονδίνο !!!
Αυτή είναι αγαπητοί αναγνώστες η δράση και η συμμετοχή του Κωνσταντίνου στα γεγονότα της περιόδου που κυβέρνησαν τη χώρα οι στρατιωτικοί. Ενώ ήταν ο μόνος από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία που έκανε δύο κινήματα εναντίον των στρατιωτικών, σωστά ή λάθος δεν το κρίνω αν και έχω πολιτική άποψη, είναι και ο μόνος που πλήρωσε με την απώλεια του θρόνου του.
Αντί λοιπόν να τιμάται από το σύστημα για τις προσπάθειές του αυτοί τον εξαπάτησαν φορτώνοντάς του και φιλοδικτατορική δράση ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Η αδικία του πολιτικού κατεστημένου εναντίον του εκλιπόντος συνεχίστηκε και μετά τον θάνατό του αφού αρνείται να επιτρέψει να ενταφιαστεί η σορός του με τιμές αρχηγού κράτους, όπως το δικαιούται άλλωστε, και το επέτρεψαν ακόμη και πρώην κομμουνιστικά κράτη όπως η Ρουμανία, Βουλγαρία και Σερβία για τους δικούς τους βασιλείς.
Ταυτοχρόνως ενταφίασε με τιμές αρχηγού κράτους, και δικαίως όπως το σύνταγμα και το πρωτόκολλο ορίζει, τους πρώην προέδρους της δημοκρατίας αείμνηστους Χρήστο Σαρτζετάκη, Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κωστή Στεφανόπουλο, και Κάρολλο Παπούλια.
Όμως το κράτος αυτό που παρουσιάζεται ως λάτρης του τυπικού πρωτοκόλλου παραβίασε αυτό ενταφιάζοντας με τιμές αρχηγού κράτους τους πρώην πρωθυπουργούς Α.Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που δεν έπρεπε αφού οι αείμνηστοι δεν είχαν διατελέσει αρχηγοί του κράτους, παρά μόνο πρωθυπουργοί.
Η δε αποκορύφωση της υποκρισίας αυτού του κράτους αποδεικνύεται με τον ενταφιασμό με τιμές αρχηγού κράτους των αείμνηστων πολιτικών Μελίνας Μερκούρης, Φώφης Γεννηματά και Μίκη Θεοδωράκη.
Επίσης δημοσία δαπάνη και με απλές τιμές για την προσφορά τους στην πατρίδα ενταφιάστηκαν και οι, Χαρίλαος Φλωράκης, Μάρκος Βαφειάδης, Μανώλης Γλέζος και ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας. Επίσης οι πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Κική Δημουλά, Ροδόλφος Μορώνης, Γεώργιος Σκούρτης, Δημήτρης Μυταράς, ο Δντής του μουσείου Μπενάκη, ο Τόλης Βοσκόπουλος και ο… Βλάσσης Μπονάτσος.
Ενώ με δημοτική δαπάνη ενταφιάστηκαν οι καλλιτέχνες Σταμάτης Κόκκοτας, Στάθης Ψάλτης, και Ανέστης Βλάχος και ο δημοσιογράφος Ζάχος Χατζηφωτίου.
Και ενώ όλοι αυτοί, οι αξιόλογοι είναι αλήθεια άνθρωποι, ενταφιάστηκαν με τιμές και δόξες που πολλοί βέβαια δεν εδικαιούτο, το κράτος της Ελλάδος αρνείται να αποδώσει τις ίδιες τιμές στον άνθρωπο που τις δικαιούται με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες.
Η κρίση και τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Εγώ απλώς παραθέτω τα αληθινά ιστορικά γεγονότα και όχι τα μυθεύματα που ανέφεραν οι εφημερίδες και τα άλλα έντυπα.
