Έλληνες χρόνια πολλά.
Εισήλθαμε πλέον, όπως και κάθε χρόνο, στην εβδομάδα τών Ελλήνων. Στην εβδομάδα τής έναρξης του αγώνος για την απελευθέρωσή μας απο τον μακροχρόνιο τουρκικό ζυγό, και τον οποίον αγώνα ΠΡΕΠΕΙ να εορτάζουμε με λαμπρότητα και μεγάλη επισημότητα για τις αξεπέραστες και μοναδικές ΙΔΕΕΣ και ΑΞΙΕΣ που εκπέμπει και ακτινοβολεί.
Τέτοια εποχή, πριν 200 χρόνια, είχαμε την έναρξη αυτού του αγώνα και στο τέλος της δεκαετίας που διήρκησε εκτός απο τα ποτάμια αίματος και καταστροφών που πληρώσαμε μας άφησε δώρο ένα μικρό αρχικώς αλλά ΕΛΛΗΝΙΚΟ κράτος. Ένα κράτος που ως το τέλος του 1940 συνέχιζε να μεγαλώνει εδαφικά, αλλά τα τελευταία τριάντα χρόνια μετετρέπεται πρός ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ της ΜΝΗΜΗΣ των ΗΡΩΩΝ του 1821, από λάθη της πολιτικής μας ηγεσίας απο Ελληνικό σε ΕΛΛΑΔΙΚΟ.
Ας δούμε όμως, υπενθυμίζοντας ξανά σε όσους γνωρίζουν, και ενημερώνοντας όσους αγνοούν την ιστορία μας, πώς φθάσαμε μετά από 400 χρόνια δουλείας να ανασηκωθούμε και να νικήσουμε την τότε παγκόσμια ΥΠΕΡΔΥΜΑΝΗ τών Οθωμανών κατακτητών, ΠΡΩΤΟΙ εμείς οι Έλληνες, δείχνοντας τον δρόμο και στα άλλα σκλαβωμένα Έθνη που ακολούθησαν το παράδειγμά μας.
Ποιοι ήταν οι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ εκείνου του ανεπανάληπτου αγώνα.
Ποιοι παραγοντες βοήθησαν να το πετύχουμε.
Σε ποιους χρωστάμε την ελευθερία μας και το μικρό μας κράτος.
Η δημιουργία και ύπαρξη του σημερινού μας κράτους φίλοι μου ΔΕΝ προέκυψε αυτομάτως ως διά μαγείας, ΟΥΤΕ από την θεία πρόνοια, ούτε από εύνοια της τύχης.
Οφείλεται σε μιά σειρά πράξεων και γεγονότων που πραγματοποίησαν άνθρωποι ξεχωριστοί και σπάνιοι. Άνθρωποι τους οποίους οι σημερινοί νεοέλληνες (θλίβομαι που το γράφω) ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ούτε την ύπαρξη, ούτε την προσφορά τους. Και πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουν τα μηνύματα και τις αξίες τους, αφού εμείς ως οικογένειες και άτομα, αλλά προπάντων η πολιτεία ΔΕΝ πράξαμε το ΕΘΝΙΚΟ μας καθήκον να μεριμνήσουμε και διδάξουμε τους νέους μας.Έσπασε δυστυχώς στις μέρες μας, και με ΕΥΘΥΝΗ μας ο κρίκος της αλυσίδας που συνέδεε τις προηγούμενες με τις επόμενες γεννιές του ΕΘΝΟΥΣ των ΕΛΛΗΝΩΝ.
Το δημιούργησαν οι προγονοί μας, θυσιάζοντας τις ζωές τους και χύνοντας το ΑΓΙΟ ΑΙΜΑ τους ποτίζοντας το δεντρί της λευτεριάς. Πάρα πολλοί από αυτούς θυσίασαν ακόμη και αξιώματα, πλούτη, και κοσμικότητες στα οποία οι σημερινοί νεοέλληνες δυστυχώς τόση μεγάλη αξιά δίνουν.
ΠΟΤΕ το έθνος μας, μετά από την ΑΛΩΣΗ της ΠΌΛΗΣ των πόλεων, της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΟΛΕΩΣ στις 29 ΜΑΪΟΥ του 1453 δεν ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΕ, ούτε με την ιδέα της υποδούλωσης, ούτε με την ύπαρξη του κατακτητή στον ελληνικό χώρο, όπως μας ενημερώνει το εθνικό μας δίστιχο που λέει.
¨ Σώπασε κυρά ΔΕΣΠΟΙΝΑ και μην πολυδακρύζεις,
ΠΑΛΙ με χρόνια με καιρούς ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ μας θάναι.¨
Πάλευε ΠΑΝΤΑ για τις ΕΘΝΙΚΕΣ του ΑΞΙΕΣ και ΑΡΧΕΣ, που ευκρινώς και επακριβώς προσδιόριζε, ώστε να γνωρίζουν όλοι εχθροί και φίλοι γιατί πολεμούσε, στο δίστιχο,
¨…Για του ΧΡΙΣΤΟΥ την πίστη την ΑΓΙΑ και των ΕΛΛΗΝΩΝ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ¨
Απόδειξη αυτού είναι ότι από το 1453 έως το 1821 που ξεκίνησε ο αγώνας οι πρόγονοί μας είχαν προετοιμάσει και πραγματοποιήσει σε ολόκληρο τον σκλαβωμένο Ελληνισμό περισσότερες από ΕΒΔΟΜΗΤΑ (70) ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ εναντίον των τούρκων Οθωμανών έως που πέτυχαν το ¨ποθούμενο¨ που αναφέρει ο Εθνομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός. Κάθε πέντε (5) περίπου χρόνια ξέσπαγε εντός της τουρκικής επικράτειας κάποια μικρή ή μεγάλη επανάσταση. Φαινόμενο μοναδικό και σπάνιο που ΚΑΝΕΝΑ άλλο έθνος ΔΕΝ έχει να επιδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τα γεγονότα αυτά θα προσπαθήσω να μεταφέρω μέσα από την φιλόξενη ιστοσελίδα του PreνezaFox στους φίλους, συμπατριώτες, και αναγνώστες, τοποθετώντας τα κατά την κρίση μου στην σωστή τους βάση, αφού άλλα εξ αυτών έχουν αλλοιωθεί ή έχουν υπερτονιστεί ή υποβαθμιστεί σκοπίμως ή εν αγνοία των μελετητών και της πολιτείας.
Λόγω των ημερών θα αρχίσουμε την παρουσίαση αυτή από την περιοχή της Ελλάδος από την οποία ξεκίνησε η επανάσταση και διαδραματίστηκαν τα ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ αυτά γεγονότα, που είναι ο Μωριάς. Ακόμη δε πιο συγκεκριμένα και προσδιορισμένα από την ΜΑΝΗ και τους ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.
Μέρος 1ο: ΜΑΝΗ – ΜΑΝΙΑΤΕΣ
Ως ΜΑΝΗ λοιπόν προσδιορίζεται ο άγριος και ορεινός γεωγραφικός χώρος που υπάρχει στην κεντρική χερσόνησο της Πελοποννήσου, αρχίζοντας από την κορυφή του Λακωνικού κόλπου και καταλήγοντας στο ακρωτήριο ΤΑΙΝΑΡΟΝ.
Οικονομικό, διοικητικό, και εμπορικό κέντρο της είναι το μικρό και πανέμορφο Γύθειο, αλλά ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ της πρωτεύουσα είναι η πετρόχτιστη ΑΡΕΟΠΟΛΙΣ. Η ΜΑΝΑ όλων των ανά την υφήλιο Μανιατών, η ΑΓΕΡΩΧΗ και ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΚΟΡΩΝΑ.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΡΗ της ΜΑΝΑΣ-ΜΑΝΗΣ στην αγκαλιά της οποίας συγκεντρώνονταν και συνεχίζουν ακόμη, όλα τα άλλα μικρά της αδέλφια από τις κορφές του Ταϋγέτου και τ΄ακρογιάλια της Σκιερής, Μέσα και Μεσσηνιακής Μάνης.
Από την αρχαιότητα ακόμη θα λέγαμε ότι αποτελούσε, ποιητική αδεία, την τιμωρό-ξιφολόγχη ολόκληρης της Λακεδαίμωνος πατρίδος εναντίον όσων επιβουλεύονταν την πνευματική, σωματική και κρατική υποδούλωση ΑΥΤΩΝ των …ΔΑΙΜΟΝΩΝ που προστάτευαν την κοιλάδα του Ευρώτα ποταμού. ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ
Οι κάτοικοι λοιπόν αυτής της περιοχής ήταν οι αποκαλούμενοι ΜΑΝΙΑΤΕΣ.
Άντρες τραχείς, με αξίες και αρχές, έτοιμοι πάντα να υπερασπιστούν με το αίμα τους την πατρίδα που λάτρευαν, τους θεούς που πίστευαν, και τις οικογένειες που δημιουργούσαν. Γυναίκες που στέκονταν πάντα ΔΙΠΛΑ σε αυτούς τους άντρες, και ας έλειπαν τον περισσότερο χρόνο μακριά τους αγωνιζόμενοι με τις φουρτούνες και τα κύματα, για το καθημερινό ψωμί. Αυτές περιμένοντας υπομονετικά, μεγάλωναν και προστάτευαν τις κορώνες τους αναλαμβάνοντας και τον ρόλο του πατέρα που απουσίαζε.
Από τις ανάγκες της ζωής έγιναν κλειστοί χαρακτήρες, ίσως και καχύποπτες, περιορίζοντας τις επαφές τους μόνο ως τα κοντινά συγγενικά όρια για αυτοπροστασία τους.
Τέτοιοι λοιπόν άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, βρέθηκαν παραμονές της εξεγέρσεως στην πρωτοπορία του αγώνα, και εμείς θα δούμε σύντομα αλλά ουσιαστικά την προσφορά τους στο δεντρί της λευτεριάς.
ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑ
Στα 400 χρόνια της Οθωμανικής δουλείας που στέναζε ο Ελληνισμός, η Πελοπόννησος ( Μωριάς ) αποτελούσε ξεχωριστό Βιλαέτι της τουρκικής διοίκησης, κάτι σαν τις σημερινές περιφέρειες, με έδρα την Τρίπολη και διοικητή το πασά της πόλεως αυτής.
Η Μάνη όμως σχεδόν από την αρχή της σκλαβιάς απετέλεσε ημιαυτόνομη και ημιανεξάρτητη περιοχή με ελληνική διοίκηση υπαγόμενη απευθείας στον Σουλτάνο ως φόρου υποτελής μόνο χωρίς καμία άλλη υποχρέωση. Ελέγχονταν όχι από το πασά της Τριπόλεως αλλά από τον ναυτικό διοικητή Αιγαίου με εντολή μόνο του σουλτάνου.
Είχαν καταφέρει να οπλοφορούν νομίμως όλοι, άνδρες-γυναίκες, με σουλτανική εντολή, προνόμιο σπουδαίο διότι βρέθηκαν παραμονές της εξεγέρσεως να αποτελούν ένα οπλισμένο στρατιωτικό σώμα που ξεπερνούσε τις 6.000 χιλιάδες έμπειρους και ικανούς μαχητές. Αυτοί μαζί με τους Σουλιώτες και τους κλεφταρματωλούς απετέλεσαν τον κορμό των εθνικών δυνάμεων στην διάρκεια του αγώνα.
Αντιθέτως στη Μάνη η τουρκική παρουσία ήταν ανύπαρκτη, αφού δεν επιτρέπονταν η παρουσία της με σουλτανική εντολή, προνόμιο που είχαν μόνο άλλες τρεις ελληνικές περιοχές μαζί με την Μάνη. Η Χειμμάρα με το Σούλι στην Ήπειρο, και τα Σφακιά στην Κρήτη. Για δε τις περιπτώσεις που έκρινε ο κατακτητής ότι έπρεπε να εισέλθουν τούρκοι στη Μάνη, αυτοί όφειλαν να ζητούν γραπτή άδεια από τον Μπέη της ή άλλον καπετάνιο, και βεβαίως ίσχυε το σουλτανικό φιρμάνι.
Αυτή λοιπόν η ειδική θεσμική σχέση που υπήρχε μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Μάνης βοήθησε τεράστια τον αγώνα του 1821 όταν έφθασε η στιγμή, αφού χάρη στην ελληνική κυριαρχία της περιοχής ερχόνταν χωρίς κινδύνους στις ακρογιαλιές της τα ελληνικά καράβια μεταφέροντας πολεμοφόδια από την Σμύρνη και την Πόλη και αγωνιστές από την υπόλοιπη χώρα. Ήταν η Μάνη το εθνικό εργοτάξιο που προμήθευε τον αγώνα με τα απαραίτητα υλικά.
Ήταν ο σταθερός και δυνατός Πυλώνας πάνω στον οποίον στηρίχθηκε ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ γιά να πετύχει εκείνο το ΑΠΙΘΑΝΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ του.
συνεχίζεται…..
Θεόφιλος Σπυράκος
π. υποψήφιος βουλευτής ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Νομού Πρεβέζης
